پدرم عبدالحمید نامور در گفتگویی که با او داشتم در رابطه با طایفه مادری خودش یعنی خاندان حاج عبدالغفور ملا حسین می گوید: ما دو دایی داشتیم یکی عبدالرحمن و یکی محمد؛ و من هیچکدام را ندیده ام. محمد در بندرعباس فوت شده و همانجا دفن است. عبدالرحمن هم در بحرین به رحمت خدا رفت.
این عکس محمد است که در تاریخ ۱۰ اسفند ۱۲۹۶ شمسی معادل با اول مارس ۱۹۱۸ میلادی در بمبئی گرفته شده است. پشت عکس ۱۸ جمادی الاول ۱۳۳۶ به تاریخ قمری نوشته شده و اکنون با حساب قمری از تاریخ این عکس ۱۱۰ سال می گذرد.
این عکس نشان می دهد وی مردی شیک پوش بوده است. ساعت جیبی او و قلمی که در جیب و گلی که به یقه دارد و جلیقه ای که زیر « دگله» پوشیده است و کفش ورنی براقی که به پا دارد؛ همه نشانه هایی از لباس اشراف انگلیسی در سالهای ۱۹۰۰ میلادی دارد. مد لباسی که آن زمان در هند تابع انگلیس در بمبئی رواج داشته است.
نوع نشستن و پا را روی پا انداختن و دست به کمر زدن هم نشانه ای از غرور جوانی اوست و آرزو های دور و درازی که در سر داشته است. البته تسبیحی که لازم دیده در عکس هم همراه داشته باشد حکایت از صبغه مذهبی او دارد. عمامه رنگی و لباده ای که پوشیده است، لباس خاص بازرگانان آن زمان بوده است و در اغلب عکس های قدیمی تجار را در این لباس می بینیم.
صحنه آرایی در استودیو که پرده بلند و منظره طبیعی و گلدان های پر از گل را در خود دارد، یاد آور خانه های اشرافی آن زمان است.
محمد عبدالغفور ملا حسین بعد از این عکس چند سال دیگر زنده بوده و نهایت سه یا چهار سال بعد درگذشته است. او با دختر عمویش ازدواج کرده است و دختری داشته به اسم فاطمه بانو که همسر اول محمد هادی صدیقی بود.
فاطمه بانو هم هنگام تولد اولین بچه اش؛ خودش و نوزادش فوت شدند. بعدها به یادبود وی، برکه ای درست شد به نام « برکه فاطمه بانو ».
لازم به ذکر است که این عکس با هوش مصنوعی اصلاح و رنگی شده است.
عنایت الله نامور- دبی
۱۴۰۴/۰۲/۲۰
